کنکاشی در پیام بیت العدل خطاب به مکتوب سؤالاتی پیرامون تمشیت امور جامعه بهائی در ایران ۷ دسامبر۲۰۱۵

به طور کلی برای مشخص شدن نحوه‌ی عملکرد یک مجموعه، چند روش می‌توان در پیش گرفت. در یک روش می‌توان ابتدا جایگاه و وظایف آن مجموعه را در نظر گرفت و سپس بر اساس اقداماتی که انجام نشده و به اصطلاح روی زمین مانده، میزان کارآیی آن را سنجید. احاطه‌ی لازم و کافی بر شرح خدمات و وظایف آن نهاد از پیش شرط‌های انجام این نوع بررسی است. در این روش ممکن است همواره شبهه‌ی برداشت‌ها و قضاوت‌های شخصی مطرح باشد.
اما روش دیگری نیز وجود دارد که راه را بر هر گونه برداشت شخصی و شبهاتی از این دست برخواهد بست و آن عبارت است از استناد به بازخوردهای سیستم. این بار در بررسی کاستی‌ها، کم‌کاری‌های و قصورات بیت العدل باد موافق وزید و شاهد از غیب رسید و پیام ۱۸ آذر ۱۳۹۴ بیت العدل، مصداقی تمام عیار از قاعده‌ی عقلانی إقرار العقلاء علی أنفسهم جائز گردید. آن قدر این پیام از شفافیت و صداقت لازم و کافی در اثبات ناتوانی و ناکارآمدی بیت العدل برخوردار است که تحلیل آن تقریباً بی‌نیاز از دانستن مطالب امر بهائی است! کافیست تنها این وظیفه‌ی اصلی و اساسی بیت العدل یعنی تشریع و صدور احکام شرعی در موارد غیرمنصوص مد نظر قرار داده شود تا مشخص گردد چگونه بیت العدل اعظم در جدیدترین پیام خود به عیان بر کوس ناتوانی کوفته و عجز خویش را در انجام وظایف ذاتی‌اش شهره‌ی آفاق نموده! در این تحلیل فرض بر آن است که هر آن چه بیت العدل از تاریخ و عدد در پیام خود ذکر نموده، قرین با صحت باشد و فرض بر صداقت گذاشته می‌شود.
و اما وظیفه‌ی ذاتی بیت العدل چیست؟
تشریع و صدور احکام شرعی! سوالی در خصوص مسائل شرعی برای یک بهائی پیش آمده و نامه‌ای به بیت العدل اعظم راجع گردیده، لکن پس از ۳۲ روز به دلیل عدم دریافت پاسخ، مجددا مکتوب دیگری ارسال می‌گردد. پس از گذشت ۳۰۰ روز از ارجاع نامه‌ی اول و ۲۶۸ روز ارسال دومین استفتاء، سرانجام پاسخی منتشر می‌گردد! پاسخ چیست؟
از اطرافیان خود سوال کنید!!! عقل آدمی حیران می‌گردد اندر تلاش بی‌وقفه‌ی بیت العدل اعظم در طول مدت ۳۰۰ روزی که صرف تهیه چنین پاسخ شگرفی گردیده است! آیا به راستی بیت‌العدل اعظم بهائیان و اغنام الله را چه فرض کرده است!؟
آیا به ذهن یک بهائی نمی‌رسد که از اطرافیان خود سوال کند!؟
بی‌شک این پاسخ پیش از آن که بخواهد ناکارآمدی بیت العدل را به چالش بکشد، توهینی آشکار به فهم و شعور بهائیان محسوب می‌گردد. آیا صدور فتوای سوال از اطرافیان، ۳۰۰ روز نیاز به تفقه و جهد و کوشش دارد!؟
آیا برای رسیدن به چنین پاسخی بایستی الهامات الهیه ۳۰۰ روز به بیت العدل متصل گردد تا شاید چرخی بچرخد و چنین پاسخی برآید! اگر بهائیت و الهامات الهی متصل به بیت‌العدل اعظم بخواهند برای صدور پاسخی این چنینی به یک نفر ۳۰۰ روز به کار گرفته شوند، در این صورت برای پاسخ به انبوه سوالات بشری چه میزان بایستی منتظر ماند!؟
اعتراف دیگری بیت العدل اعظم در این مکتوب به ثبت رسانیده که اثبات می‌کند نه تنها ارائه‌ی چنین پاسخ‌های شگرف و به‌هنگامی شیوه‌ی همیشگی مردان قانون‌گذار بهائیت بوده، بلکه ظلمت، جهل و تاریکی را از ویژگی‌های بهائیت در دوران کنونی برمی‌شمارد. کافیست این جمله اندکی مورد مداقه قرار گیرد: “آنچه باید مورد توجه خاص قرار گیرد آنست که با وجود روشن نبودن جزئیات در بسیاری از امور برای آحاد احبّاء در این ایام یکی از اساسی ترین مسئولیّت های دوستان حضرت رحمان آنست که از انتقاد و یا تجزیه و تحلیل رفتار همدیگر بپرهیزنند…”. توجه و تذکر به عبارت “با وجود روشن نبودن جزئیات در بسیاری از امور برای آحاد احبّاء” نتایج زیر را عاید می‌گرداند: قطع یقین اگر بیت‌العدل اعظم به وظایف ذاتی و اصلی خود قیام می‌نمود، در شرایط فعلی دیگر نبایستی جزئیات بسیار زیادی بر عموم بهائیان پوشیده باشد و ایشان بلاتکلیف بمانند! سوال این است که مگر کار بیت العدل چیست؟
آیا بیت‌العدل اعظم نبایستی این جزئیات را تعیین و شریع می‌نمود!؟
چرا آحاد و عموم بهائیان نبایستی از جزئیات امور خود مطلع باشند!؟
آیا می‌توان در تاریکی زیست؟
روشن نبودن مسائل یعنی حرکت در تاریکی!!! این کدام دین و آئین الهی است که مردم را در تاریکی و ظلمت و جهل قرار می‌دهد!؟
و آن کدام خداست که جهل را بپسندد و راضی باشد به حرکت در تاریکی و نادانی!؟
از سوی دیگر اگر بیت‌العدل در طول عمر خود به وظایف ذاتی خویش عمل می‌نمود، لازم نبود امروز اعتراف نماید که جزئیات در بسیاری از امور برای آحاد احباء روشن نیست! چه کسی بایست روشن کند و چه کسانی پیش از این می‌بایست روشن می‌کردند!؟
این نیست مگر کم‌کاری و قصور و تقصیر و گناه بالاترین مرجع امر در بهائیت! بیت‌العدل تا کنون از انجام وظایف ذاتی خویش در قبال چنین جمعی خرد و اندکی عاجز مانده، بی‌شک نمی‌توان حتی تصور نمود که بتواند ادعایی برای بشریت داشته باشد! شمعی روشن کن! چراغی بیافروز! نشاید در تاریکی گام نهادن!