۲۲ – تشرف علی ابن مهزیار اهوازی خدمت امام زمان (ع)
جناب باب در ادامه نقل قولهایش از تشرفات مومنان و خواص نزد حجت ابن الحسن به تشرف علی ابن مهزیار اشاره می کند و قبل از شروع شرح چگونگی تشرف علی ابن مهزیار ، چنین می گوید :
باب می گوید: ((این مطلب در ارتباط با کسانی هست که مشرف شدند به دیدار طلعت قائم علیه السلام در زمان غیبت صغری .خداوند می داند عدد آنها را و براستی من متذکر می شوم یکی از آن عده کثیر را ، برای شما نقل می کنم تا تذکری باشد برای مشتاقین و این شرافتی باشد برای تقرب جویندگان و خدا را سپاس می گویم که بیان این توقیع به من داده شد.)) در ادامه به اصل روایت و چگونگی تشرف علی ابن مهزیار می پردازد.این مطلب در صفحات ۱۴۱ تا ۱۴۶ می باشد.جناب باب باز هم با بیان این روایت هم به وجود حجت ابن الحسن و هم زمان غیبت صغری اشاره نموده و تشرف یافتن نزد امام را شرافتی می داند که هر کس لیاقتش را ندارد.
همچنین بیان این مطلب در صفحات ۱۱۲ تا ۱۱۵ نسخه چاپی قابل مشاهده می باشد. اما با دقت در نسخه چاپی میتوان برخی غلط های تایپی را متوجه شد.برای همین مراجعه به نسخه خطی توصیه می شود.
اصل و ترجمه روایت :
إکمال الدین حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ عَلِیُّ بْنُ مُوسَى بْنِ أَحْمَدَ بْنِ إِبْرَاهِیمَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع قَالَ وَجَدْتُ فِی کِتَابِ أَبِی رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ الطُّوَالُ عَنْ أَبِیهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الطَّبَرِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ قَالَ سَمِعْتُ أَبِی یَقُولُ سَمِعْتُ جَدِّی عَلِیَّ بْنَ مَهْزِیَارَ «۲» یَقُولُ کُنْتُ نَائِماً فِی مَرْقَدِی إِذْ رَأَیْتُ فِیمَا یَرَى النَّائِمُ قَائِلًا یَقُولُ لِی حُجَّ فِی هَذِهِ السَّنَهِ فَإِنَّکَ تَلْقَى صَاحِبَ زَمَانِکَ قَالَ عَلِیُّ بْنُ مَهْزِیَارَ فَانْتَبَهْتُ فَرِحاً مَسْرُوراً فَمَا زِلْتُ فِی صَلَاتِی حَتَّى انْفَجَرَ عَمُودُ الصُّبْحِ وَ فَرَغْتُ مِنْ صَلَاتِی وَ خَرَجْتُ أَسْأَلُ عَنِ الْحَاجِّ فَوَجَدْتُ رِفْقَهً تُرِیدُ الْخُرُوجَ فَبَادَرْتُ مَعَ أَوَّلِ مَنْ خَرَجَ فَمَا زِلْتُ کَذَلِکَ حَتَّى خَرَجُوا وَ خَرَجْتُ بِخُرُوجِهِمْ أُرِیدُ الْکُوفَهَ فَلَمَّا وَافَیْتُهَا نَزَلْتُ عَنْ رَاحِلَتِی وَ سَلَّمْتُ مَتَاعِی إِلَى ثِقَاتِ إِخْوَانِی وَ خَرَجْتُ أَسْأَلُ عَنْ آلِ أَبِی مُحَمَّدٍ ص فَمَا زِلْتُ کَذَلِکَ فَلَمْ أَجِدْ أَثَراً وَ لَا سَمِعْتُ خَبَراً وَ خَرَجْتُ فِی أَوَّلِ مَنْ خَرَجَ أُرِیدُ الْمَدِینَهَ فَلَمَّا دَخَلْتُهَا لَمْ أَتَمَالَکْ أَنْ نَزَلْتُ عَنْ رَاحِلَتِی وَ سَلَّمْتُ رَحْلِی إِلَى ثِقَاتِ إِخْوَانِی وَ خَرَجْتُ أَسْأَلُ عَنِ الْخَبَرِ وَ أَقْفُو الْأَثَرَ فَلَا خَبَراً سَمِعْتُ وَ لَا أَثَراً وَجَدْتُ فَلَمْ أَزَلْ کَذَلِکَ إِلَى أَنْ نَفَرَ النَّاسُ إِلَى مَکَّهَ وَ خَرَجْتُ مَعَ مَنْ خَرَجَ حَتَّى وَافَیْتُ مَکَّهَپ وَ نَزَلْتُ وَ اسْتَوْثَقْتُ مِنْ رَحْلِی وَ خَرَجْتُ أَسْأَلُ عَنْ آلِ أَبِی مُحَمَّدٍ ع فَلَمْ أَسْمَعْ خَبَراً وَ لَا وَجَدْتُ أَثَراً فَمَا زِلْتُ بَیْنَ الْإِیَاسِ وَ الرَّجَاءِ مُتَفَکِّراً فِی أَمْرِی وَ عَاتِباً عَلَى نَفْسِی وَ قَدْ جَنَّ اللَّیْلُ وَ أَرَدْتُ أَنْ یَخْلُوَ لِی وَجْهُ الْکَعْبَهِ لِأَطُوفَ بِهَا وَ أَسْأَلَ اللَّهَ یُعَرِّفُنِی أَمَلِی فِیهَا فَبَیْنَا أَنَا کَذَلِکَ وَ قَدْ خَلَا لِی وَجْهُ الْکَعْبَهِ إِذْ قُمْتُ إِلَى الطَّوَافِ فَإِذَا أَنَا بِفَتًى مَلِیحِ الْوَجْهِ طَیِّبِ الرَّوْحِ مُتَرَدٍّ «۱» بِبُرْدَهٍ مُتَّشَحٍ بِأُخْرَى وَ قَدْ عَطَفَ بِرِدَائِهِ عَلَىعَاتِقِهِ فَحَرَّکْتُهُ فَالْتَفَتَ إِلَیَّ فَقَالَ مِمَّنِ الرَّجُلُ فَقُلْتُ مِنَ الْأَهْوَازِ فَقَالَ أَ تَعْرِفُ بِهَا ابْنَ الْخَضِیبِ فَقُلْتُ رَحِمَهُ اللَّهُ دُعِیَ فَأَجَابَ فَقَالَ رَحِمَهُ اللَّهُ فَلَقَدْ کَانَ بِالنَّهَارِ صَائِماً وَ بِاللَّیْلِ قَائِماً وَ لِلْقُرْآنِ تَالِیاً وَ لَنَا مُوَالِیاً أَ تَعْرِفُ بِهَا عَلِیَّ بْنَ مَهْزِیَارَ فَقُلْتُ أَنَا عَلِیُّ بْنُ مَهْزِیَارَ فَقَالَ أَهْلًا وَ سَهْلًا بِکَ یَا أَبَا الْحَسَنِ أَ تَعْرِفُ الضَّرِیحَیْنِ «۱» قُلْتُ نَعَمْ قَالَ وَ مَنْ هُمَا قُلْتُ مُحَمَّدٌ وَ مُوسَى قَالَ وَ مَا فَعَلْتَ الْعَلَامَهَ الَّتِی بَیْنَکَ وَ بَیْنَ أَبِی مُحَمَّدٍ ع فَقُلْتُ مَعِی قَالَ أَخْرِجْهَا إِلَیَّ فَأَخْرَجْتُ إِلَیْهِ خَاتَماً حَسَناً عَلَى فَصِّهِ مُحَمَّدٌ وَ عَلِیٌّ فَلَمَّا رَآهُ بَکَى بُکَاءً طَوِیلًا وَ هُوَ یَقُولُ رَحِمَکَ اللَّهُ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَلَقَدْ کُنْتَ إِمَاماً عَادِلًا ابْنَ أَئِمَّهٍ أَبَا إِمَامٍ أَسْکَنَکَ اللَّهُ الْفِرْدَوْسَ الْأَعْلَى مَعَ آبَائِکَ ثُمَّ قَالَ یَا أَبَا الْحَسَنِ صِرْ إِلَى رَحْلِکَ وَ کُنْ عَلَى أُهْبَهِ السَّفَرِپ حَتَّى إِذَا ذَهَبَ الثُّلُثُ مِنَ اللَّیْلِ وَ بَقِیَ الثُّلُثَانِ فَالْحَقْ بِنَا فَإِنَّکَ تَرَى مُنَاکَ قَالَ ابْنُ مَهْزِیَارَ فَانْصَرَفْتُ إِلَى رَحْلِی أُطِیلُ الْفِکْرَ حَتَّى إِذَا هَجَمَ الْوَقْتُ فَقُمْتُ إِلَى رَحْلِی فَأَصْلَحْتُهُ وَ قَدَّمْتُ رَاحِلَتِی فَحَمَلْتُهَا وَ صِرْتُ فِی مَتْنِهَا حَتَّى لَحِقْتُ الشِّعْبَ فَإِذَا أَنَا بِالْفَتَى هُنَاکَ یَقُولُ أَهْلًا وَ سَهْلًا یَا أَبَا الْحَسَنِ طُوبَى لَکَ فَقَدْ أُذِنَ لَکَ فَسَارَ وَ سِرْتُ بِسَیْرِهِ حَتَّى جَازَ بِی عَرَفَاتٍ وَ مِنًى وَ صِرْتُ فِی أَسْفَلِ ذِرْوَهِ الطَّائِفِ فَقَالَ لِی یَا أَبَا الْحَسَنِ انْزِلْ وَ خُذْ فِی أُهْبَهِ الصَّلَاهِ فَنَزَلَ وَ نَزَلْتُ حَتَّى إِذَا فَرَغَ مِنْ صَلَاتِهِ وَ فَرَغْتُ ثُمَّ قَالَ لِی خُذْ فِی صَلَاهِ الْفَجْرِ وَ أَوْجِزْ فَأَوْجَزْتُ فِیهَا وَ سَلَّمَ وَ عَفَّرَ وَجْهَهُ فِی التُّرَابِ ثُمَّ رَکِبَ وَ أَمَرَنِی بِالرُّکُوبِ ثُمَّ سَارَ وَ سِرْتُ بِسَیْرِهِ حَتَّى عَلَا الذِّرْوَهَ فَقَالَ الْمَحْ هَلْ تَرَى شَیْئاً فَلَمَحْتُ فَرَأَیْتُ بُقْعَهً نَزِهَهً کَثِیرَهَ الْعُشْبِ وَ الْکَلَإِ فَقُلْتُ یَا سَیِّدِی أَرَى بُقْعَهً کَثِیرَهَ الْعُشْبِ وَ الْکَلَإِ فَقَالَ لِی هَلْ فِی أَعْلَاهَا شَیْءٌ فَلَمَحْتُ فَإِذَا أَنَا بِکَثِیبِ رَمْلٍ فَوْقَهُ بَیْتٌ مِنْ شَعْرٍ یَتَوَقَّدُ نُوراً فَقَالَ لِی هَلْ رَأَیْتَ شَیْئاً فَقُلْتُ أَرَى کَذَا وَ کَذَا فَقَالَ لِی یَا ابْنَ مَهْزِیَارَ طِبْ نَفْساً وَ قَرَّ عَیْناً فَإِنَّ هُنَاکَأَمَلَ کُلِّ مُؤَمِّلٍ ثُمَّ قَالَ لِیَ انْطَلِقْ بِنَا فَسَارَ وَ سِرْتُ حَتَّى صَارَ فِی أَسْفَلِ الذِّرْوَهِ ثُمَّ قَالَ لِی انْزِلْ فَهَاهُنَا یَذِلُّ کُلُّ صَعْبٍ فَنَزَلَ وَ نَزَلْتُ حَتَّى قَالَ لِی یَا ابْنَ مَهْزِیَارَ خَلِّ عَنْ زِمَامِ الرَّاحِلَهِ فَقُلْتُ عَلَى مَنْ أُخَلِّفُهَا وَ لَیْسَ هَاهُنَا أَحَدٌ فَقَالَ إِنَّ هَذَا حَرَمٌپ لَا یَدْخُلُهُ إِلَّا وَلِیٌّ وَ لَا یَخْرُجُ مِنْهُ إِلَّا وَلِیٌّ فَخَلَّیْتُ عَنِ الرَّاحِلَهِ وَ سَارَ وَ سِرْتُ مَعَهُ فَلَمَّا دَنَا مِنَ الْخِبَاءِ سَبَقَنِی وَ قَالَ لِی هُنَاکَ إِلَى أَنْ یُؤْذَنَ لَکَ فَمَا کَانَ إِلَّا هُنَیْئَهً فَخَرَجَ إِلَیَّ وَ هُوَ یَقُولُ طُوبَى لَکَ فَقَدْ أُعْطِیتَ سُؤْلَکَ قَالَ فَدَخَلْتُ عَلَیْهِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ هُوَ جَالِسٌ عَلَى نَمَطٍ عَلَیْهِ نَطْعُ أَدَمٍ أَحْمَرَ مُتَّکِئٌ عَلَى مِسْوَرَهِ أَدَمٍ فَسَلَّمْتُ فَرَدَّ عَلَیَّ السَّلَامَ وَ لَمَحْتُهُ فَرَأَیْتُ وَجْهاً مِثْلَ فِلْقَهِ قَمَرٍ لَا بِالْخَرِقِ وَ لَا بِالنَّزِقِ وَ لَا بِالطَّوِیلِ الشَّامِخِ وَ لَا بِالْقَصِیرِ اللَّاصِقِ مَمْدُودَ الْقَامَهِ صَلْتَ الْجَبِینِ أَزَجَّ الْحَاجِبَیْنِ أَدْعَجَ الْعَیْنَیْنِ أَقْنَى الْأَنْفِ سَهْلَ الْخَدَّیْنِ عَلَى خَدِّهِ الْأَیْمَنِ خَالٌ فَلَمَّا أَنَا بَصُرْتُ بِهِ حَارَ عَقْلِی فِی نَعْتِهِ وَ صِفَتِهِ فَقَالَ لِی یَا ابْنَ مَهْزِیَارَ کَیْفَ خَلَّفْتَ إِخْوَانَکَ بِالْعِرَاقِ قُلْتُ فِی ضَنْکِ عَیْشٍ وَ هَنَاهٍ قَدْ تَوَاتَرَتْ عَلَیْهِمْ سُیُوفُ بَنِی الشَّیْصَبَانِ فَقَالَ قاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى یُؤْفَکُونَ کَأَنِّی بِالْقَوْمِ وَ قَدْ قُتِلُوا فِی دِیَارِهِمْ وَ أَخَذَهُمْ أَمْرُ رَبِّهِمْ لَیْلًا أَوْ نَهَاراً فَقُلْتُ مَتَى یَکُونُ ذَلِکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ فَقَالَ إِذَا حِیلَ بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَ سَبِیلِ الْکَعْبَهِ بِأَقْوَامٍ لَا خَلَاقَ لَهُمْ وَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْهُمْ بَرَاءٌ وَ ظَهَرَتِ الْحُمْرَهُ فِی السَّمَاءِ ثَلَاثاً فِیهَا أَعْمِدَهٌ کَأَعْمِدَهِ اللُّجَیْنِ تَتَلَأْلَأُ نُوراً وَ یَخْرُجُ الشروسی مِنْ أرمنیه [إِرْمِینِیَّهَ وَ آذَرْبِیجَانَ یُرِیدُ وَرَاءَ الرَّیِّ الْجَبَلَ الْأَسْوَدَ الْمُتَلَاحِمَ بِالْجَبَلِ الْأَحْمَرِ لَزِیقُ جِبَالِ طَالَقَانَ فَتَکُونُ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ الْمَرْوَزِیِّ وَقْعَهٌ صَیْلَمَانِیَّهٌ یَشِیبُ فِیهَا الصَّغِیرُ وَ یَهْرَمُ مِنْهَا الْکَبِیرُ وَ یَظْهَرُ الْقَتْلُ بَیْنَهُمَا فَعِنْدَهَا تَوَقَّعُوا خُرُوجَهُ إِلَى الزَّوْرَاءِ فَلَا یَلْبَثُ بِهَا حَتَّى یُوَافِیَ مَاهَانَ ثُمَّ یُوَافِی وَاسِطَ الْعِرَاقِ فَیُقِیمُ بِهَا سَنَهً أَوْ دُونَهَا ثُمَّ یَخْرُجُ إِلَى کُوفَانَ فَتَکُونُ بَیْنَهُمْ وَقْعَهٌمِنَ النَّجَفِ إِلَى الْحِیرَهِ إِلَى الْغَرِیِّ وَقْعَهٌ شَدِیدَهٌ تَذْهَلُ مِنْهَا الْعُقُولُ فَعِنْدَهَا یَکُونُ بَوَارُ الْفِئَتَیْنِ وَ عَلَى اللَّهِ حَصَادُ الْبَاقِینَ ثُمَّ تَلَا بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ أَتاها أَمْرُنا لَیْلًا أَوْ نَهاراً فَجَعَلْناها حَصِیداً کَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ «۱» فَقُلْتُ سَیِّدِی یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا الْأَمْرُ قَالَ نَحْنُ أَمْرُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ جُنُودُهُ قُلْتُ سَیِّدِی یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهُ حَانَ الْوَقْتُ قَالَ وَ اقْتَرَبَتِ السَّاعَهُ وَ انْشَقَّ الْقَمَر
کمال الدین از ابو الحسین على بن موسى نقل کرده که گفت: دیدم در کتاب پدرم نوشته است: محمد بن احمد طوال از پدرش از حسن بن على طبرى از ابو جعفر محمد بن على بن مهزیار براى من روایت کرد و گفت: از پدرم شنیدم که میگفت: جدم على بن مهزیار میگفت: وقتى در عالم رؤیا دیدم کسى به من میگوید: امسال به حج برو که امام زمان خود را خواهى دید. على بن مهزیار گفت: فرحناک و مسرور بیدار شدم و به نماز مشغول گشتم تا صبح شد. سپس نماز صبح گزاردم آنگاه رفتم تا از کاروان حجاج سراغى بگیرم. دیدم عده اى از رفقا قصد حرکت دارند، من هم با اولین دسته به سمت کوفه حرکت نمودم. چون به کوفه رسیدم از مرکوب پیاده شدم و اثاث خود را به برادران امین خود سپردم سپس رفتم تا از اولاد امام حسن عسکرى علیه السّلام استفسارى بنمایم. ولى نه اثرى از آنها دیدم و نه خبرى شنیدم.
ناچار با نخستین دسته به آهنگ مدینه منوره عزیمت نمودم، موقعى که وارد آنجا شدم، پیاده شده اثاث خود را به رفقا سپردم و به سراغ مطلوب رفتم ولى نه خبرى شنیدم و نه اثرى دیدم. سپس با جمعى که به مکه میرفتند حرکت نموده وارد آنجا شدم. در آنجا نیز اثاث خود را به همراهان امین سپردم و به تحقیق مقصود پرداختم. ولى نه خبرى شنیدم و نه اثرى دیدم. یک شب که در بین بیم و امید درباره هدفى که داشتم می اندیشیدم و به خود میگفتم: این چه کارى بود که من کردم؟ و منتظر بودم اطراف کعبه خلوت شود تا مشغول طواف شوم و از خداوند بخواهم که مرا به آرزوى خود برساند، وقتى اطراف کعبه خلوت شد، برخاستم و به طواف مشغول گشتم. در آن هنگام جوانى دیدم که رخسارى نمکین و منظرى نیکو داشت. پارچه اى از برد یمانى روى لباس پوشیده و قسمتى از رداى خود را روى دوش انداخته بود. من او را تکان دادم نظرى به من افکند و پرسید: تو کیستى؟ گفتم: مردى از اهل اهواز هستم. پرسید: در آنجا پسر خطیب «۱» را میشناسى؟ گفتم: خدا او را بیامرزد، آرى او برحمت حق واصل گشت. گفت: خدا او را رحمت کند. روزها را روزه بود و شبها را به نماز میگذرانید و پیوسته قرآن میخواند و از دوستان ما بشمار مى آمد. سپس پرسید: على بن مهزیار را هم میشناسى؟ گفتم: على بن مهزیار من هستم گفت: اى ابو الحسن خوش آمدى! آیا دو نفرى را که از شهر و دیار دورند میشناسى؟ گفتم: آرى. پرسید: آنها کیستند؟ گفتم: محمد و موسى! آنگاه پرسید آن نشانه اى که میان تو و امام حسن عسکرى (ع) بود چه کردى؟ گفتم: با من است. گفت: آن را درآور، من هم انگشترى نیکو که در نگینش نوشته بود: محمد و على درآورده به او نشان دادم وقتى نظرش به آن افتاد گریه اى طولانى کرد و در آن حال میگفت: اى ابو محمد «۱» خدا تو را رحمت کند. تو امام عادل فرزند امامان و پدر امام بودى. خداوند تو را در فردوس اعلى با پدران خود همنشین کرد. سپس گفت: اى ابو الحسن برگرد به منزل و مهیاى سفر شو! وقتى ثلثى از شب گذشت خود را به ما برسان که نزد ما به آرزوى خود میرسى. ابن مهزیار گفت: من هم به منزل برگشتم و مدتى به فکر فرو رفتم تا وقت سر رسید. پس برخاستم و اثاث خود را جمع و جور کرده روى شتر گذاشتم و خود سوار شده حرکت نمودم، تا به دره اى رسیدم. دیدم همان جوان در آنجاست و به من میگوید: خوش آمدى اى ابو الحسن! خوش بحالت که اجازه ملاقات یافتى.
آنگاه او از جلو و من از دنبال او براه افتادیم و از عرفات و منى «۲» گذشته به دامنه طائف رسیدیم. جوان همراه گفت: اى ابو الحسن! پیاده شو و خود را آماده کن براى نماز. سپس او پیاده شد و من هم فرود آمدم، بعد از اینکه او نمازش را تمام کرد من نیز از نماز فارغ شدم. گفت: نماز فجر بخوان ولى مختصر کن من هم نماز فجر را با اختصار خواندم. جوان بعد از سلام نماز صورت به خاک نهاد و سپس برخاست و سوار شد و به من هم دستور داد سوار شوم. من هم سوار شده باتفاق راندیم تا به بلندى طائف رسیدیم. پرسید نگاه کن ببین چیزى مىبینى؟ من هم نظرى افکنده دشتى دلگشا پر از گیاه و علف دیدم. گفتم: آقا! دشتى دلگشا و سبز و خرم مىبینم. گفت: آیا در بالاى آن زمین سرسبز چیزى هست؟ چون نظر کردم دیدم تل ریگزارى است که چادرى از مو بر بالاى آن قرار دارد و نور از آن می درخشد. پرسید: آیا چیزى میبینى؟ گفتم: آرى چنین و چنان مىبینم. آنگاه گفت: اى پسر مهزیار! خوش به حالت و دیدگانت روشن باد. بدان که آرزوى هر آرزومندى در آنجاست! سپس گفت: با من بیا. من هم با او رفتم تا به دامنه آن تل رسیدیم، آنگاه گفت: پیاده شو که در اینجا هر دشوارى آسان گردد. چون پیاده شدیم گفت: مهار ناقه را رها کن، گفتم: ناقه را به کى بسپارم؟ کسى در اینجا نیست. گفت: اینجا حرم محترمى است که جز دوست به اینجا نمی آید و غیر از دوست کسى بیرون نمی رود. پس مهار ناقه را رها کرده و همراه او رفتم چون نزدیک چادر رسید پیش از من به درون آن رفت و به من گفت: صبر کن تا اجازه ورود برسد، لحظه اى نگذشت که آمد و در حالى که میگفت: خوش بحالت که به مقصود رسیدى، مرا با خود به درون چادر برد. وقتى به حضور امام صلوات اللَّه علیه شرفیاب گشتم. دیدم روى تشک پوست سرخ که روى نمدى پهن کرده اند نشسته و به بالشى از پوست سرخ تکیه داده است. من سلام نمودم و حضرت هم جواب داد. سپس که حضرتش را نگریستم، رخسارى دیدم مانند پاره ماه، نه لاغر و نه فربه و نه زیاد بلند و نه بسیار کوتاه بود، بلکه قامتى معتدل و رسا داشت. پیشانیش باز، ابرویش بلند، چشمانش سیاه، بینیش کشیده و میان برآمده صورتش صاف و بر گونه راستش خالى بود. وقتى او را دیدم عقلم در نعت و وصف او حیران گشت! حضرت فرمود: اى پسر مهزیار! برادران دینى خود را در عراق به چه حال گذاشتى؟ عرض کردم: آنها را در مضیقه زندگى و شر و فساد و سختى گذاشتم، در حالى که شمشیرهاى اولاد شیطان (یعنى بنى عباس) مرتب بر سر آنها فرو مى آید. فرمود: خدا آنها (بنى عباس) را بکشد. قاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى یُؤْفَکُونَ «۱» من میبینم که گویا آنها (بنى عباس) در خانه خود کشته شده اند و شب و روز به غضب الهى گرفتارند. عرض کردم: یا ابن رسول اللَّه! این معنى کى خواهد بود؟ فرمود: هنگامى که مردمى بد سیرت که خدا و رسول از آنها بیزارند راه خانه خدا (حج) را بروى شما ببندند، و سرخى در آسمان پدید آید و عمودهائى از نور از آن متلألئ باشد، و شروسى از ارمنستان و آذربایجان به قصد کوه سیاه پشت شهر رى که متصل به کوه سرخ و جبال طالقان است، قیام کند و میان او و «مروزى» جنگ سختى درگیرد که کودکان را پیر و پیران را فرسوده کند و از دو طرف جمعى کشته شوند در آن موقع منتظر او (قائم آل محمد) باشید که در زوراء «۱» قیام نماید و در آنجا درنگ نکرده به ماهان «۲» میرود، سپس رهسپار «واسط» عراق میگردد و یک سال یا کمتر در آنجا مى ماند آنگاه بکوفه میرود. و میان آنها جنگى از نجف تا حیره و از آنجا تا غرى در میگیرد که عقلها مات مىشود. آنگاه هر دو طرف به هلاکت میرسند، و بر خداست که باقى را نیز درو کند سپس این آیه شریفه را قرائت فرمود: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ أَتاها أَمْرُنا لَیْلًا أَوْ نَهاراً فَجَعَلْناها حَصِیداً کَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ «۳» یعنى: شب و روز امر ما به آن دهکده رسید، سپس آن را طورى از میان بردیم که گوئى دیروز نبوده است. عرض کردم: آقا مقصود از «امر خدا» در این آیه چیست؟ فرمود امر خداوند عزوجل و لشکر او ما هستیم. عرض کردم: یا ابن رسول اللَّه! آیا وقت آمدن شما نزدیک است؟ فرمود: اقْتَرَبَتِ السَّاعَهُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ «۴» یعنى: قیامت نزدیک شد و ماه شکافت.
منابع :
بحارالانوار جلد ۵۲ ص ۴۴ بحارالانوار جلد ۵۳ ص ۱۰۴ کمال الدین جلد ۲ ص ۴۶۵
الخرائج و… جلد ۲ ص ۷۸۵ نور الثقلین جلد ۵ ص ۴۶۱ مختصر بصائر الدرجات ص ۱۷۶