۲۱ – توقیعی از امام زمان خطاب به احمد ابن اسحاق قمی پیرامون جعفر کذاب
جناب باب در صفحات ۱۳۷ تا ۱۴۱ از توقیعی صحبت می کند که صاحب الزمان حجت ابن الحسن العسکری (ع) خطاب به احمد ابن اسحاق قمی ارسال داشته اند. صدور این توقیع در جواب نامه ای هست که احمد ابن اسحاق به امام زمان نوشته و همراه این مکتوب ، نامه جعفر کذاب را هم برای امام ارسال نموده اند.جعفر کذاب در نامه ای به یکی از شیعیان ادعا کرده بود امام بعد از امام حسن عسکری (ع) می باشد.
امام زمان در متن این توقیع علل کذاب بودن عمویش جعفر ابن علی را توضیح داده و همگان را به پیروی از خدا و پیامبر و اهل بیت دعوت کرده اند.
متن توقیع امام و توضیحات باب از کتاب تفسیر سوره کوثر:
جناب باب قبل از بیان توقیع می گوید.(( مطلع دوم در مورد اشراق شرق از مشارق انوار ناحیه مقدسه است. تذکری برای موحدین و نقمتی است برمفتریان ،کسانی که ادعای نیابت امام زمان را دارند و حکم می کنند به غیر حق و اینها دروغگو هستند.))در ادامه باب توقیع امام را بازگو می کند.اصل توقیع و ترجمه در ادامه خواهد آمد.
گفته های باب در این خصوص در صفحات ۱۰۹ تا ۱۱۱ نسخه چاپی آمده است.
و اما اصل متن توقیع و احادیث و روایت و ترجمه آن :
لغیبه للشیخ الطوسی جَمَاعَهٌ عَنِ التَّلَّعُکْبَرِیِّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عَلِیٍّ عَنِ الْأَسَدِیِّ عَنْ سَعْدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ رَحْمَهُ اللَّهِ عَلَیْهِ أَنَّهُ جَاءَهُ بَعْضُ أَصْحَابِنَا یُعْلِمُهُ أَنَّ جَعْفَرَ بْنَ عَلِیٍّ کَتَبَ إِلَیْهِ کِتَاباً یُعَرِّفُهُ فِیهِ نَفْسَهُ وَ یُعْلِمُهُ أَنَّهُ الْقَیِّمُ بَعْدَ أَبِیهِ وَ أَنَّ عِنْدَهُ مِنْ عِلْمِ الْحَلَالِ وَ الْحَرَامِ مَا یُحْتَاجُ إِلَیْهِ وَ غَیْرِ ذَلِکَ مِنَ الْعُلُومِ کُلِّهَا قَالَ أَحْمَدُ بْنُ إِسْحَاقَ فَلَمَّا قَرَأْتُ الْکِتَابَپ کَتَبْتُ إِلَى صَاحِبِ الزَّمَانِ ع وَ صَیَّرْتُ کِتَابَ جَعْفَرٍ فِی دَرْجِهِ فَخَرَجَ الْجَوَابُ إِلَیَّ فِی ذَلِکَ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ أَتَانِی کِتَابُکَ أَبْقَاکَ اللَّهُ وَ الْکِتَابُ الَّذِی أَنْفَذْتَهُ دَرْجَهُ وَ أَحَاطَتْ مَعْرِفَتِی بِجَمِیعِ مَا تَضَمَّنَهُ عَلَى اخْتِلَافِ أَلْفَاظِهِ وَ تَکَرُّرِ الْخَطَاءِ فِیهِ وَ لَوْ تَدَبَّرْتَهُ لَوَقَفْتَ عَلَى بَعْضِ مَا وَقَفْتُ عَلَیْهِ مِنْهُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ حَمْداً لَا شَرِیکَ لَهُ عَلَى إِحْسَانِهِ إِلَیْنَا وَ فَضْلِهِ عَلَیْنَا أَبَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِلْحَقِّ إِلَّا إِتْمَاماً وَ لِلْبَاطِلِ إِلَّا زُهُوقاً وَ هُوَ شَاهِدٌ عَلَیَّ بِمَا أَذْکُرُهُ وَلِیٌّ عَلَیْکُمْ بِمَا أَقُولُهُ إِذَا اجْتَمَعْنَا لِیَوْمٍ لا رَیْبَ فِیهِ وَ یَسْأَلُنَا عَمَّا نَحْنُ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ إِنَّهُ لَمْ یَجْعَلْ لِصَاحِبِ الْکِتَابِ عَلَى الْمَکْتُوبِ إِلَیْهِ وَ لَا عَلَیْکَ وَ لَا عَلَى أَحَدٍ مِنَ الْخَلْقِ إِمَامَهً مُفْتَرَضَهً وَ لَا طَاعَهً وَ لَا ذِمَّهً وَ سَأُبَیِّنُ لَکُمْ ذِمَّهً تَکْتَفُونَ بِهَا إِنْ شَاءَ اللَّهُ یَا هَذَا یَرْحَمُکَ اللَّهُپ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَمْ یَخْلُقِ الْخَلْقَ عَبَثاً وَ لَا أَهْمَلَهُمْ سُدًى بَلْ خَلَقَهُمْ بِقُدْرَتِهِ وَ جَعَلَ لَهُمْ أَسْمَاعاً وَ أَبْصَاراً وَ قُلُوباً وَ أَلْبَاباً ثُمَّ بَعَثَ إِلَیْهِمُ النَّبِیِّینَ ع مُبَشِّرِینَ وَ مُنْذِرِینَ یَأْمُرُونَهُمْ بِطَاعَتِهِ وَ یَنْهَوْنَهُمْ عَنْ مَعْصِیَتِهِ وَ یُعَرِّفُونَهُمْ مَا جَهِلُوهُ مِنْ أَمْرِ خَالِقِهِمْ وَ دِینِهِمْ وَ أَنْزَلَ عَلَیْهِمْ کِتَاباً وَ بَعَثَ إِلَیْهِمْ مَلَائِکَهً یَأْتِینَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ مَنْ بَعَثَهُمْ إِلَیْهِمْ بِالْفَضْلِ الَّذِی جَعَلَهُ لَهُمْ عَلَیْهِمْ وَ مَا آتَاهُمْ مِنَ الدَّلَائِلِ الظَّاهِرَهِ وَ الْبَرَاهِینِ الْبَاهِرَهِ وَ الْآیَاتِ الْغَالِبَهِ فَمِنْهُمْ مَنْ جَعَلَ النَّارَ عَلَیْهِ بَرْداً وَ سَلَاماً وَ اتَّخَذَهُ خَلِیلًا وَ مِنْهُمْ مَنْ کَلَّمَهُ تَکْلِیماً وَ جَعَلَ عَصَاهُ ثُعْبَاناً مُبِیناً وَ مِنْهُمْ مَنْ أَحْیَا الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أَبْرَأَ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ عَلَّمَهُ مَنْطِقَ الطَّیْرِ وَ أُوتِیَ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ ثُمَّ بَعَثَ مُحَمَّداً ص رَحْمَهً لِلْعَالَمِینَ وَ تَمَّمَ بِهِ نِعْمَتَهُ وَ خَتَمَ بِهِ أَنْبِیَاءَهُ وَ أَرْسَلَهُ إِلَى النَّاسِ کَافَّهً وَ أَظْهَرَ مِنْ صِدْقِهِ مَا أَظْهَرَ وَ بَیَّنَ مِنْ آیَاتِهِ وَ عَلَامَاتِهِ مَا بَیَّنَ ثُمَّ قَبَضَهُ ص حَمِیداً فَقِیداً سَعِیداً وَ جَعَلَ الْأَمْرَ بَعْدَهُپ إِلَى أَخِیهِ وَ ابْنِ عَمِّهِ وَ وَصِیِّهِ وَ وَارِثِهِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع ثُمَّ إِلَى الْأَوْصِیَاءِ مِنْ وُلْدِهِ وَاحِداً وَاحِداً أَحْیَا بِهِمْ دِینَهُ وَ أَتَمَّ بِهِمْ نُورَهُ وَ جَعَلَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ إِخْوَانِهِمْ وَ بَنِی عَمِّهِمْ وَ الْأَدْنَیْنَ فَالْأَدْنَیْنَ مِنْ ذَوِی أَرْحَامِهِمْ فُرْقَاناً بَیِّناً یُعْرَفُ بِهِ الْحُجَّهُ مِنَ الْمَحْجُوجِ وَ الْإِمَامُ مِنَ الْمَأْمُومِ بِأَنْ عَصَمَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ بَرَّأَهُمْ مِنَ الْعُیُوبِ وَ طَهَّرَهُمْ مِنَ الدَّنَسِ وَ نَزَّهَهُمْ مِنَ اللَّبْسِ وَ جَعَلَهُمْ خُزَّانَ عِلْمِهِ وَ مُسْتَوْدَعَ حِکْمَتِهِ وَ مَوْضِعَ سِرِّهِ وَ أَیَّدَهُمْ بِالدَّلَائِلِ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَکَانَ النَّاسُ عَلَى سَوَاءٍ وَ لَادَّعَى أَمْرَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ کُلُّ أَحَدٍ وَ لَمَا عُرِفَ الْحَقُّ مِنَ الْبَاطِلِ وَ لَا الْعَالِمُ مِنَ الْجَاهِلِ وَ قَدِ ادَّعَى هَذَا الْمُبْطِلُ الْمُفْتَرِی عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ بِمَا ادَّعَاهُ فَلَا أَدْرِی بِأَیَّهِ حَالَهٍ هِیَ لَهُ رَجَاءَ أَنْ یُتِمَّ دَعْوَاهُ أَ بِفِقْهٍ فِی دِینِ اللَّهِ فَوَ اللَّهِ مَا یَعْرِفُ حَلَالًا مِنْ حَرَامٍ وَ لَا یَفْرُقُ بَیْنَ خَطَاءٍ وَ صَوَابٍ أَمْ بِعِلْمٍ فَمَا یَعْلَمُ حَقّاً مِنْ بَاطِلٍ وَ لَا مُحْکَماً مِنْ مُتَشَابِهٍ وَ لَا یَعْرِفُ حَدَّ الصَّلَاهِ وَ وَقْتَهَا أَمْ بِوَرَعٍ فَاللَّهُ شَهِیدٌ عَلَى تَرْکِهِ الصَّلَاهَ الْفَرْضَ أَرْبَعِینَ یَوْماً یَزْعُمُ ذَلِکَ لِطَلَبِ الشَّعْوَذَهِ وَ لَعَلَّ خَبَرَهُ قَدْ تَأَدَّى إِلَیْکُمْ وَ هَاتِیکَ ظُرُوفُ مُسْکِرِهِ مَنْصُوبَهٌ وَ آثَارُ عِصْیَانِهِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَشْهُورَهٌ قَائِمَهٌ أَمْ بِآیَهٍپ فَلْیَأْتِ بِهَا أَمْ بِحُجَّهٍ فَلْیُقِمْهَا أَمْ بِدَلَالَهٍ فَلْیَذْکُرْهَا قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی کِتَابِهِ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ حم تَنْزِیلُ الْکِتابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ ما خَلَقْنَا السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَیْنَهُما إِلَّا بِالْحَقِّ وَ أَجَلٍ مُسَمًّى وَ الَّذِینَ کَفَرُوا عَمَّا أُنْذِرُوا مُعْرِضُونَ قُلْ أَ رَأَیْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِی ما ذا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی السَّماواتِ ائْتُونِی بِکِتابٍ مِنْ قَبْلِ هذا أَوْ أَثارَهٍ مِنْ عِلْمٍ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ وَ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ یَدْعُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ مَنْ لا یَسْتَجِیبُ لَهُ إِلى یَوْمِ الْقِیامَهِ وَ هُمْ عَنْ دُعائِهِمْ غافِلُونَ وَ إِذا حُشِرَ النَّاسُ کانُوا لَهُمْ أَعْداءً وَ کانُوا بِعِبادَتِهِمْ کافِرِینَ «۱» فَالْتَمِسْ تَوَلَّی اللَّهُ تَوْفِیقَکَ مِنْ هَذَا الظَّالِمِ مَا ذَکَرْتُ لَکَ وَ امْتَحِنْهُ وَ سَلْهُ عَنْ آیَهٍ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ یُفَسِّرْهَا أَوْ صَلَاهِ فَرِیضَهٍ یُبَیِّنْ حُدُودَهَا وَ مَا یَجِبُ فِیهَا لِتَعْلَمَ حَالَهُ وَ مِقْدَارَهُ وَ یَظْهَرَ لَکَ عُوَارُهُ وَ نُقْصَانُهُ وَ اللَّهُ حَسِیبُهُ حَفِظَ اللَّهُ الْحَقَّ عَلَى أَهْلِهِ وَ أَقَرَّهُ فِی مُسْتَقَرِّهِ وَ قَدْ أَبَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ یَکُونَ الْإِمَامَهُ فِی أَخَوَیْنِ بَعْدَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ ع وَ إِذَا أَذِنَ اللَّهُ لَنَا فِی الْقَوْلِ ظَهَرَ الْحَقُّ وَ اضْمَحَلَّ الْبَاطِلُ وَ انْحَسَرَ عَنْکُمْ وَ إِلَى اللَّهِ أَرْغَبُ فِی الْکِفَایَهِ وَ جَمِیلِ الصُّنْعِ وَ الْوَلَایَهِ وَ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد
و او از احمد بن اسحاق رحمه اللَّه علیه روایت کرده که وى (احمد بن اسحاق) گفت: یکى از شیعیان به نزد من آمد و گفت: جعفر بن على (جعفر کذاب) نامه اى به وى نوشته و خود را امام دانسته و ادعا کرده بود که: امام بعد از پدرم ; من هستم، و علم حلال و حرام و آنچه مورد احتیاج مردم است و سایر علوم همه و همه در نزد من است. احمد بن اسحاق گفت: وقتى آن نامه را خواندم مکتوبى در این خصوص به ناحیه مقدسه حضرت صاحب الامر نوشته و نامه جعفر (کذاب) را هم در جوف آن گذارده ارسال داشتم. سپس جواب آن بدین گونه از ناحیه مقدسه حضرت صادر شد:
بسم الله الرحمن الرحیم: خداوند تو را پاینده بدارد. مکتوب تو و نامه اى را که در جوف آن گذارده و فرستاده بودى به من رسید و از تمام مضمون آن به اختلاف الفاظش و خطاهاى چندى که در آن روى داده است؛ مطلع گشتم! اگر به دقت در آن نگریستى تو نیز متوجه برخى از آنچه من از آن نامه فهمیدم میشدى! خداوند بى شریک و پرورش دهنده موجودات را بر نیکى که در باره ما نموده و فضیلتى که به ما داده است، سپاسگزارم که همیشه حق را کامل میگرداند، و باطل را از میان میبرد، او بر آنچه من اکنون میگویم گواه است و در روز قیامت که جاى تردید نیست، وقتى در پیشگاه ذات الهى اجتماع نمودیم و از آنچه ما در باره آن اختلاف داریم سؤال کرد، گواهى به صدق گفتار من خواهد داد.
آنچه میخواهم بگویم اینست که خداوند صاحب این نامه را (یعنى جعفر کذاب) نه کسى که نامه به او نوشته و نه بر تو و نه بر هیچ یک از مخلوق امام مفترض الطاعه قرار نداده و اطاعت و پیمان او را بر هیچ کس لازم ندانسته است. من عنقریب پیمانى را براى شما روشن میگردانم که به خواست خدا بدان اکتفا کنید. اى احمد بن اسحاق! خدا تو را رحمت کند، خداوند بندگانش را بیهوده نیافریده، و سرنوشت آنها را مهمل نگذاشته است، بلکه آنها را با قدرت کامله خود آفریده و به آنها چشم و گوش و دل و فکر عطا فرمود. آنگاه پیغمبران را به منظور بشارت به عدل خداوند و ترساندن آنها از نافرمانى الهى بسوى آنان فرستاد، تا آنها را به اطاعت او وادارند و از معصیتش نهى کنند، و آنچه را آنها از امر خداوند و دینشان نمیدانند به آنها بفهمانند. سپس بواسطه فضل و دلائل آشکار و براهین روشن و علائم غالبه کتابهائى بر آنها نازل فرمود و فرشتگان را بسوى آنها فرستاد، تا آنها میان خدا و پیغمبران واسطه و فرمانبر باشند. یکى را خلیل و دوست خود گرفت و آتش را بر وى گلستان کرد، و دیگرى را مخاطب خود ساخت و با وى سخن گفت و عصایش را اژدهاى آشکارى گردانید، و دیگرى به اذن پروردگار مرده را زنده کرد و هم به اجازه او افراد لال و پیس را شفا داد. دیگرى را منطق الطیر موهبت کرد و سلطنت بر همه چیز داد. آنگاه محمّد صلّى اللَّه علیه و اله را بعنوان رحمتى براى جهانیان برانگیخت و نعمت خود را بوسیله طلوع او بر مردم تمام کرد، و طومار نبوت را با وجود مبارکش مهر نمود «۱» و او را بسوى همه مردم فرستاد و از راستگوئى او آیات و علامات آشکار خود را ظاهر ساخت، سپس در حالى که وى پسندیده و نیکبخت بود قبض روح کرد. آنگاه خداوند منصب خلافت او را براى برادر و پسر عمو و جانشین و وارث او على بن ابى طالب علیه السّلام و بعد از او براى جانشینان وى که از نسل او بودند یکى پس از دیگرى قرار داد، تا دین خود را بوسیله آنها زنده گرداند و نور خود را کامل کند، و میان آنها و برادران و اولاد عموى آنها و مردم طبقه پائین از کسان وى فرق آشکارى گذاشت تا بدان وسیله حجّت خدا از افراد عادى و پیشوا از پیرو شناخته شود زیرا خداوند امام و حجّت خود را از ارتکاب گناهان حفظ کرده و از عیب ها پیراسته گردانیده و از پلیدی ها پاکیزه نموده و از شبهات منزه کرده است. و آنها را خزینه دار علم و امین حکمت و محل سر خود قرار داده و با دلائل تأیید فرموده است. اگر جز این بود مردم همه یکسان بودند، و هر بى سر و پایى دعوى امر اللَّه! «۲» و منصب خدائى میکرد، و دیگر حق از باطل و عالم از جاهل امتیاز نمى یافت، این مفسد باطل (جعفر کذاب) که بر خداوند دروغ بسته و ادعاى امامت دارد؛ نمیدانم به چه چیز خود نظر داشته است؟ اگر امید به فقه و دانایى در احکام دین خدا داشته است بخدا قسم او نمیتواند حلال را از حرام تشخیص بدهد، و میان خطا و صواب فرق بگذارد. و اگر به علم خود مى بالیده، او قادر نیست که حق را از باطل جدا سازد و محکم را از متشابه تشخیص دهد، و حتى از حدود نماز و وقت (وجوب و استحباب) آن اصلا اطلاع ندارد. و اگر او به تقوى و پرهیزکارى خود اطمینان داشته است، خداوند گواه است که او چهل روز نماز واجبش را ترک کرد، به این منظور که با ترک نماز بتواند شعبده بازى را یاد بگیرد! شاید خبر آن به شما هم رسیده باشد. ظرفهاى شراب او را همه کس دیده است. علاوه بر اینها آثار و علائم نافرمانى وى از امر و نهى الهى، مشهور و ثابت است. و اگر ادعاى وى مبتنى بر معجزه است، معجزه خود را بیاورد نشان دهد و اگر حجتى دارد آن را اقامه نماید، و چنانچه دلیلى دارد ذکر کند! قال اللَّه تعالى فی کتابه: بسم اللَّه الرحمن الرحیم- حم تَنْزِیلُ الْکِتابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ. ما خَلَقْنَا السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَیْنَهُما إِلَّا بِالْحَقِّ وَ أَجَلٍ مُسَمًّى وَ الَّذِینَ کَفَرُوا عَمَّا أُنْذِرُوا مُعْرِضُونَ قُلْ أَ رَأَیْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِی ما ذا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی السَّماواتِ ائْتُونِی بِکِتابٍ مِنْ قَبْلِ هذا أَوْ أَثارَهٍ مِنْ عِلْمٍ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ وَ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ یَدْعُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ مَنْ لا یَسْتَجِیبُ لَهُ إِلى یَوْمِ الْقِیامَهِ وَ هُمْ عَنْ دُعائِهِمْ غافِلُونَ وَ إِذا حُشِرَ النَّاسُ کانُوا لَهُمْ أَعْداءً وَ کانُوا بِعِبادَتِهِمْ کافِرِینَ «۱» یعنى: این کتابى است که از جانب خداوند مقتدر حکیم نازل شده، ما آسمانها و زمین و آنچه را که در بین آسمانها و زمین است، جز بحق و مدتى که نامبرده شده، نیافریدیم. و آنها که کافر گشتند، از آنچه آنها را ترسانیدند، دورى گزینند. به آنها بگو به من نشان دهید که آنها را که غیر از خداى یگانه میخوانند، چه چیز از زمین را آفریدند؟ مگر در خلقت آسمانها شرکت داشته اند، کتابى را که پیش از این (قرآن) آمده باشد (و در آن نوشته باشد که آنها در خلقت آسمانها دخالت داشته اند) و یا علامتى که موجب یقین به این معنى باشد، اگر راستگو هستید بیاورید؟. کیست گمراهتر از کسى که غیر از خداى یگانه را میخواند، و تا روز قیامت دعایش مستجاب نمیشود؟ و آن خدایان باطل، از اینکه آنها را میخوانند غافل هستند؟ وقتى این مردم برانگیخته شدند، همین خدایان دشمن آنها خواهند بود و عبادت آنها را انکار میکنند!» اى احمد بن اسحاق! خداوند توفیقات تو را افزون کند آنچه را که گفتم از این زورگو (جعفر کذاب) بپرس و او را بدین گونه امتحان کن و یک آیه قرآن را از وى بپرس که تفسیر کند، و یا از یک نماز واجبى سؤال کن تا حدود آن و واجبات آن را بیان نماید، و به خوبى پى به ارزش او ببرى و نقص وى بر تو آشکار گردد. حساب او با خداست. خداوند حق را براى اهلش حفظ کند و در جاى خود قرار دهد. بعلاوه خداوند جز در حسن و حسین علیهما السّلام، امامت را در هیچ دو برادرى قرار نداده است! هر گاه خداوند به ما اجازه دهد که سخن بگوئیم آن وقت حق آشکار و باطل از میان می رود، و تردید نیز برطرف مى شود. من شایق الطاف، خداوند و مرحمت او هستم و حسبنا اللَّه و نعم الوکیل و صلّى اللَّه على محمّد و آل محمّد.
در صفحه ۲۲۰ مجلد ثانی مائده سماوی : راجع به شیعه می گوید: « فرقه هالکه که خود را ناجیه می شمرند هزار و دویست سنه بل ازید جعفر را کذاب گفته و می گویند مع آن که آن مظلوم یک کلمه از روی حقیقت و راستی و صدق بیان نمود »
جناب باب با روایت این توقیع ، باز هم به وجود امام زمان اقرار کرده و غیبت صغری و ارتباط با نواب خاص را تاکید می کند.از این توقیع می توان فهمید که جناب باب به کذاب بودن جعفر ابن علی عموی امام زمان اعتقاد داشته و او را فردی دروغگو و غاصب مقام امامت می دانست.با این همه توضیحات آشکار، چرا بهائیان در تلاش هستند تا باب را به جای امام زمان معرفی کنند و وجود نازنین حجت ابن الحسن العسکری را انکار کنند؟
جناب باب اشکارا ، جعفر ابن علی را کذاب می خواند اما بهاءالله با زندیق خواندن ابواب اربعه و انکار وجود حجت ابن الحسن، جعفر کذاب را فردی راستگو می خواند که مورد ظلم ابواب اربعه قرار گرفته و فتاوای این ابواب اربعه باعث کشته شدن باب بعد از هزار سال شده است.
اگر جناب باب مبشر بهاءلله بوده و بهاءلله مرید جناب باب هست پس چرا این همه تناقض بین گفتار این دو نفر وجود دارد؟
منابع :
بحارالانوار جلد ۵۳ ص ۱۹۳
الغیبه شیخ طوسی ص ۱۷۳ و ۱۷۴