تعریف بهائی از زبان قانون اساسی بیت العدل اعظم

کسی که می‌گوید من بهائی هستم، با کسی که می‌گوید من مسیحی‌ام، من مسلمانم، من ارمنی‌ام یا زرتشتی‌ام تفاوت دارد و فرق می‌کند.
از دیدگاه بهائیان و بر اساس قانون اساسی بیت العدل، بهائیت یک اعتقاد شخصی نیست. برای روشن شدن موضوع، کافیست به ماده‌ی اول قانون اساسی بیت العدل (شکل ۵) مراجعه شود.

همان گونه که در این ماده آمده، جامعه‌ی بهائی مرکب از همه افرادی است که بیت العدل آنان را واجد شرایط لازمه ایمان و عمل به موجب شریعت بهائی شناخته باشد. یعنی اگر کسی به صورت شخصی به جناب بهاءالله ایمان بیاورد یا عقاید و باورهای بهائیت را بپذیرد و احکام بهائیت نیز عمل کند، بهائی محسوب نمی‌شود.
بهائی کسی است که عضوی از جامعه‌ی بهائی شده باشد. تا زمانی که فردی به عضویت جامعه‌ی بهائی در نیامده باشد، او بهائی نیست. چگونه می‌توان به عضویت جامعه‌ی بهائی در آمد؟ این بیت العدل است که تعیین می‌کند چه کسی ایمان دارد یا کافر است. این بیت العدل است که تعیین می‌کند بهائی کیست نه افراد! افراد به صرف پذیرش باورها و احکام بهائی، بهائی محسوب نمی‌شوند! بلکه بهائی کسی است که بیت العدل اعظم او را به عضویت جامعه‌ی بهائی در آورده باشد.
یعنی افراد با پذیرش باور بهائی و با داشتن تفکرات و عقاید بهائی، بهائی محسوب نمی‌شوند. این مرکز تشکیلات است که نیروهای خود را مشخص می‌کند. نه این که افراد با پذیرش یک باور، بهائی شوند. بنابراین ثابت شد که بهائیت، یک باور و عقیده نیست. بلکه تشکیلاتی است که افراد به عضویت آن در می‌آیند.
بنابراین کسی که فقط معتقد به بهاءالله و عبدالبهاء باشد، بهائی نیست وکسی به جرم ایمان به بهاءالله و آئین بهائی دستگیر نمی‌شود. بهائیت، تشکیلات و سازمان است و تنها کسانی که عضو این سازمان باشند، بهائی به حساب می‌آیند. کسی که به عضویت این تشکیلات و سازمان درنیامده باشد، حتی اگر بهاءالله را خدای خود هم بداند، او بهائی نیست.