تهمت ازدواج با محارم به غیر از زن پدر-پاسخ۲

‏ بررسی توجیهات باور بهائی در خصوص ازدواج با محارم

بخش دوم: اثبات مجاز بودن ازدواج با اقارب و نزدیکان تا قبل از پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ میلادی و باقی ماندن چالش پس از اعمال ممنوعیت‌های جدید

مقدمه: اصل چالش باور بهائی عبارت است از جرم ندانستن روابط غیراخلاقی، نه ازدواج با اقارب و نزدیکان

در نوشتار پیشین به صورت مستند و مستدل به مجرمانه نبودن هر نوع رابطه‌ی جنسی اعم از اقارب و نزدیکان و یا بیگانگان در باور بهائی پرداخته شد و ثابت شد به غیر از روابط نامشروع دو غیرهم جنس مجرد، هیچ رابطه‌ی جنسی دیگری از نگاه آموزه‌ها و احکام باور بهائی جرم نیست و هیچ مجازاتی برای مرتکبین به رفتارهای زشت غیراخلاقی در نظر نمی‌گیرد. یعنی به غیر از تنها یک استثناء موجود در احکام باور بهائی، هر نوع رابطه‌ی جنسی با هر کیفیتی (به زور و تهدید یا با رضایت) با هر کسی (از خواهر و مادر و برادر و سایر نزدیکان تا بیگانگان) در هر مکانی (چه علنی و در فضای آزاد جامعه و چه در خفا) و با هر جنسیتی (اعم از همجنس‌بازی یا غیر آن) به طور کلی جرم نیست و هیچ مجازاتی در باور بهائی برای آن تعریف نشده است!

به راستی حتی تصور اداره و مدیریت و حکومت یک روستای کوچک بر مبنای قوانین و احکام باور بهائی نیز وحشتناک است چه رسد به حاکمیت تمام دنیا! در روستایی که بر اساس قوانین بهائی اداره می‌شود، یک نفر که فقط مجرد نباشد، می‌تواند آزادانه هر کسی از نزدیکان و بیگانگان را با هر سنی و در هر شرایط و با هر کیفیتی مورد تجاوز قرار دهد بدون این که فرد مورد تجاوز قرار گرفته بتواند اعتراض یا شکایتی داشته باشد. علاقه‌مندان برای آشنایی بیش‌تر با این موضوع می‌توانند به مقاله‌ی پیشین مراجعه نمایند.

علاوه بر این دیدیم که باور بهائی به جای پاسخ دادن به این نقص بزرگ و چالش اساسی، بحث ازدواج با محارم را مطرح می‌کند و با طرح این سوال، سعی می‌کند از کنار اصل چالش عبور کند. در حالی که بحث ازدواج با محارم و جواز یا عدم جواز ازدواج با محارم، موضوعی به مراتب کوچک‌تر و یکی از انشعابات بسیار کوچک چالش روابط جنسی در باور بهائی است.

در بحث مجاز بودن ازدواج با نزدیکان و محارم در باور بهائی نیز دیدیم که از زمان جناب بهاءالله و ارائه‌ی احکام کتاب اقدس تا ۱۵ ژانویه‌ی ۲۰۱۰ میلادی، ازدواج با محارم و نزدیکان به طور کلی آزاد بوده و هیچ مشکل و محدودیتی در احکام بهائی برای این نوع ازدواج‌ها وجود نداشته است.

همچنین دیدیم که وقتی سخن از ازدواج با محارم در باور بهائی به میان می‌آید، مبلغین بهائی لااقل تا سال ۲۰۱۹ میلادی به عمد و یا از روی جهل و بی‌اطلاعی، هیچ اشاره‌ای به پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ و ممنوعیت ازدواج با برخی اقارب نمی‌کردند. چرایی این موضوع نیز در مقاله‌ی نخست بحث حاضر مورد بررسی قرار گرفت. جالب است که در جزوه رفع شبهات هیچ اشاره‌ای به ممنوعیت وضع شده از سوی بیت‌العدل نمی‌نماید و در کانال مربوطه نیز تا سال ۲۰۱۹ میلادی خود را بی‌اطلاع از نامه‌ی بیت العدل جلوه می‌دهند!

گویا به راستی حتی بسیاری از مبلغین باور بهائی نیز به نامشروع بودن بیت‌العدل ایمان و اعتقادی راسخ دارند!!! چرا که اگر بیت‌العدل را نامشروع نمی‌دانستند، کافی بود به همین حکم ۱۵ ژانویه‌ی ۲۰۱۰ استناد نمایند! البته استناد به این حکم نیز تبعات دیگری دارد که در مقاله‌ی پیشین به گوشه‌هایی از این تبعات اشاره گردید.

اگر چه در حکم ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ ازدواج با بسیاری از اقارب و نزدیکان ممنوع و حرام اعلام شده، ولی اصل چالش همچنان پا بر جاست و آن عبارت است از عدم تعیین مجازات و مجرمانه نبودن روابط زشت غیراخلاقی! اگر یک بهائی به مادر و یا خواهر متاهل خود تجاوز نماید، هیچ مجازاتی برای چنین شخصی در احکام بهائی در نظر گرفته نشده است!

به هر حال تا زمانی که بیت‌العدل مجازاتی برای رفتارهای زشت و غیرانسانی مثل روابط نامشروع با اقارب و نزدیکان، روابط غیراخلاقی با بیگانگان، لواط، تجاوز به عنف و … وضع نکند، هیچ یک از این اعمال زشت غیرانسانی از دیدگاه احکام باور بهائی جرم به حساب نمی‌آیند. همچنین دیدیم که از میان تمامی روابط نامشروع، فقط و فقط برای روابطه‌ی نامشروع زن مجرد و مرد مجرد مجازات تعیین شده و غیر از این حالت، افراد جامعه‌ی بهائی آزادند که هر نوع رابطه‌ای با هر جنسیتی با هر کیفیتی و در هر مکانی داشته باشند. این بلا تکلیفی تا بدانجاست که حتی تجاوز به عنف نیز همچنان بلاتکلیف و آزاد بوده. در قوانین باور بهائی، محدودیتی و مجازاتی برای آن تعیین نشده است! علاقه‌مندان می‌توانند توضیحات بیشتر و مستندات این بحث را در مقاله‌ی گذشته بیابند.

اثبات مجاز بودن ازدواج با محارم بر اساس آموزه‌های باور بهائی (حداقل تا پیش از ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰)

در این نوشتار و مقالاتی آتی به لطف خداوند متعال، به صورت خاص به توجیهات باور بهائی در خصوص ازدواج با محارم پرداخته می‌شود. یعنی یه توجیهات مبلغینی پاسخ داده می‌شود که حکم ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ بیت‌العدل را نامشروع می‌دانند و یا از وجود چنین حکمی بی‌اطلاع هستند و بر همین اساس به طور کلی مجاز بودن ازدواج با محارم در باور بهائی را انکار می‌نمایند.

در ابتدا لازم است توجه دوستان عزیز بهائی به این نکته‌ی مهم جلب شود که اگر پاسخ ارائه شده در کانال، با پاسخ درج شده در جزوه رفع شبهات مقایسه گردد، مشخص می‌شود که باور بهائی بیش از دو سوم یا به عبارت دقیق‌تر حدود ۷۰ درصد مطالبی که پیش از این به عنوان پاسخ ارائه نموده بود را هم اکنون حذف کرده است!

آن قدر این آش، شور بوده که حتی صدای آشپز را نیز در آورده و باور بهائی چاره را در حذف و از بین بردن حجم زیادی از پاسخ‌های پیشین خود دیده است!

این موضوع در مقاله‌ی قبل  به صورت مستند و مشروح بیان گردید که تا قبل از تاریخ ۱۵ ژانویه‌ی ۲۰۱۰ میلادی، تنها یک نوع ازدواج حرام در باور بهائی وجود داشته و جناب بهاءالله فقط و فقط در بند ۱۰۷ کتاب اقدس (در برخی نسخه‌ها صفحه‌ی ۱۰۴ و در برخی نیز صفحه‌ی ۶۴) بدین صورت آن را بیان نموده است:

“قد حرّمت علیکم ازواج ابآئکم انّا نستحى ان نذکر حکم الغلمان اتّقوا الرّحمن یا ملأ الامکان ولا ترتکبوا ما نهیتم عنه فى اللّوح ولا تکونوا فى هیمآء الشّهوات من الهآئمین”

 

و همین یک حکم، تمام احکامی است که جناب بهاءالله در مورد ازدواج‌های ممنوعه بیان کرده و هیچ نوع دیگری از ازدواج تا قبل از پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ میلادی در باور بهائی تحریم نشده است!!! البته تحریم ازدواج‌های ذکر شده در پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ نیز مشکلی را از گره کور باور بهائی باز نمی‌کند. چرا که اگر فرض کنید یک بهائی مرتکب این فعل حرام بشود و با اقارب و نزدیکان خود رابطه‌ی جنسی نامشروع برقرار نماید، هیچ مجازاتی بر اساس احکام کتاب اقدس و پیام بیت‌العدل در انتظار او نیست! و این جنایتکار با خیالی آسوده به جنایت‌های خود ادامه می‌دهد!!!

اما از سوی دیگر، یک قاعده‌ی کلی و کلید طلایی در باور بهائی وجود دارد که کارهای حرام در باور بهائی، فقط و فقط اموری هستند که حکم روشن و صریحی در مورد آن‌ها از سوی جناب بهاءالله آمده باشد. به عنوان مثال در باب سی و ششم از جلد دوم کتاب مائده‌ی آسمانی، با عنوان “درباره این که عدم ذکر در الواح مبارک، نفس جواز است” به همین موضوع پرداخته و جناب عبدالبهاء تصریح می‌نماید: “سوالی که نموده بودید عدم ذکر در الواح الهی، نفس جواز است. زیرا مُنهی (کاری که در شرع از آن نهی شده) از نصوص استنباط می‌شود.”

 

 

 

همان گونه که ملاحظه می‌گردد، جناب عبدالبهاء با صراحت تمام بر این موضوع تاکید می‌کند تنها امور از نظر شرعی مجاز نیست که نص و حکم روشن و صریح در مورد آن وجود داشته باشد و اگر حکم خاصی در مورد مساله‌ای وجود نداشته باشد، این به معنای جواز و مجاز بودن نفس آن عمل است.

از کنار هم قرار دادن تنها مورد ازدواج حرام در باور بهائی (تا قبل از صدور پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ میلادی) و قاعده‌ی کلی بالا، این نتیجه حاصل می‌شود که به غیر از ازدواج با زن بابا، هیچ ممنوعیت دیگری در ازدواج با محارم در باور بهائی وجود ندارد! چرا که جناب عبدالبهاء تصریح نموده بود هر آن چه که حرام اعلام نشده باشد، به معنی نفس جواز است و محدودیت و ممنوعیت شرعی از دیدگاه باور بهائی ندارد. از سوی دیگر، جناب بهاءالله، تنها موردی که در مورد ازدواج حرام اعلام کرده، فقط و فقط مربوط است به زن بابا و هیچ ممنوعیت و محدودیت دیگری قرار نداده است! بنابراین تنها ازدواج حرام در باور بهائی (تا پیش از صدور پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ میلادی)، ازدواج با زن بابا است و باورمندان به باور بهائی می‌توانستند با اقارب و نزدیکان خود نیز ازدواج کنند! و در مقالات آتی خواهیم دید که همین موضوع باعث شده بهائیانی که هم عصر جناب بهاءالله بوده‌اند نیز از وی در مورد آزاد بودن ازدواج با محارم سوال کنند!

نمونه‌ای از اعتراف به مجاز بودن ازدواج با نزدیکان

در صفحه‌ی ۳۰۱ از جلد چهارم کتاب امر و خلق و یا صفحه‌ی ۱۸۴ کتاب گنجینه‌ی حدود و احکام، با استناد به احکام شریعت حضرت عیسی (علیه السلام) مهر تاییدی بر روش استنتاج بالا می‌زند؛ یعنی اعتراف می‌کند چون در شریعت حضرت عیسی (علیه السلام)، هیچ نصی در مورد حرام بودن ازدواج با اقارب وجود ندارد، لذا همین عدم وجود نص، دلیل بر جائز بودن است: “با وجود آنکه نکاح اقارب فی الحقیقه جائز چه که منعش منصوص نه” یعنی چون نصی در شریعت عیسویه مبنی بر حرام بودن نکاح با اقارب وجود ندارد، همین عدم وجود نص به معنای جائز بودن این نوع ازدواج‌هاست! در نوشتار حاضر نیز همین شیوه در مورد باور بهائی به کار گرفته شده که مورد تایید و استناد این باور است؛ یعنی چون هیچ نصی بر حرام بودن ازدواج با اقارب (به غیر از زن پدر) وجود ندارد، پس در حقیقت این نوع ازدواج‌ها (تا قبل از پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰) جائز بودند. اما پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ میلادی نیز این مشکل را حل نمی‌کند! چرا که اگر کسی مرتکب ازدواج با محارم شود یا اصلا به صورت نامشروع با اقارب و نزدیکان خود رابطه‌ی جنسی برقرار نماید، این عمل او جرم به حساب نمی‌آید!!!

 

 

 

علت حرام اعلام شدن ازدواج با زن بابا

اما علت وجود این حکم یعنی ممنوعیت ازدواج با زن بابا در باور بهائی نیز جالب توجه است؛

علت ممنوعیت همین یک مورد ازدواج حرام (تا قبل از پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ میلادی) در منابع باور بهائی این گونه بیان می‌گردد: جناب بهاءالله نگران بوده همان بلایی که بر سر ناموس جناب باب آمده، بر سر همسران ایشان نیز بیاید! به عنوان مثال در صفحه‌ی ۱۵۵ از جلد چهارم کتاب امر و خلق می‌خوانیم: “علت و سبب اعظم کدورت جمال ابهی از میرزا یحیی و الله الذی لا اله الا هو این بوده که در حرم نقطه اولی (همسر جناب باب) روح ما سواه فداه تصرف نمود با اینکه در کل کتب سماوی حرام است”

 

 

بنابراین ثابت گردید تا قبل از پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ میلادی به طور کلی غیر از ازدواج با زن بابا، یک بهائی می‌توانسته با اقارب و نزدیکان خود مثل خواهر یا خاله و عمه و … ازدواج نماید. همچنین مشخص شد که صدور پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ میلادی نیز مشکلی را از گروه کور روابط جنسی در باور بهائی باز نمی‌کند. چرا که اصل چالش به عدم تعریف مجازات برای رفتارهای زشت و غیرانسانی در باور بهائی برمی‌گردد نه حرام و جایز بودن آن. یعنی با وجود این که ازدواج با برخی از نزدیکان در پیام ۱۵ ژانویه ۲۰۱۰ میلادی حرام اعلام شده، ولی یک بهائی می‌تواند با اقارب و نزدیکان خود رابطه‌ی نامشروع با هر کیفیتی برقرار نماید بدون این که بتوان او را مورد سوال قرار داد! یعنی به عنوان مثال یک بهائی می‌توان به زور و قهر و غلبه به مادر خود تجاوز نماید بدون این که مورد مجازات قرار بگیرد! بدون این که رفتار او جرم به حساب بیاید! به کودکان تجاوز نماید بدون این که از دیدگاه باور بهائی جرمی مرتکب شده باشد!

و البته در میان سایر فرقه‌های بهائی که به بیت‌العدل را نامشروع می‌دانند، همچنان ازدواج با نزدیکان کاملاً آزاد است. زیرا هیچ نصی بر حرام بودن آن وجود ندارد.

آری، چنین باوری با این احکام و قوانین ناقصی، داعیه‌ی حکومت جهانی در سر می‌پروراند! یک روستا را نمی‌توان با چنین قوانینی مدیریت کرد چه رسد به کل جامعه‌ی جهانی!!!

با روشن شدن موضوع، به لطف خداوند متعال در بخش‌های بعدی به بررسی سایر توجیهات و پاسخ‌های باور بهائی در انکار ازدواج با اقارب و نزدیکان پرداخته خواهد شد.