آیا بهاییت یک باور شخصی است یا تشکیلاتی؟؟؟

بیابان شوره زار در یک ظهر گرم و سوزان با تمام وجود فریاد می زند که دریاست. دریای آب، آب مواج. در حالی که از تنها چیزی که خبری نیست آب است، حتی دریغ از قطره ای. به قول حافظ:
دور است سرِ آب از این بادیه هشدار
تا غول بیابان نفریبد به سرابت
اینجاست که باید دانست:
گفتن ها و ادعاها را نباید ملاک گرفت.
بر اساس ظاهرها و نمودها نباید داوری کرد.
چون گاه گفتن ها و ادعاها با بودن ها و عقاید، خیلی متفاوت است. ظاهرها با باطن ها خیلی متفاوت است.
شاید بارها دیده ایم که کسی یا گروهی به حرف و زبان ادعایی را مطرح می کند اما دریغ از ذره ای باور!!!
یکی از این ادعاهای سراب وار در آیین بهاییت، که توسط بهاییان مطرح می شود به شرح زیر است:
…
طبق این ادعای به ظاهر زیبا هر کس که بخواهد می تواند بهایی شود و کسی نباید او را تایید کند.
حال این ادعا را با قانون اساسی بیت العدل که جزء عقاید آنان است و پیروی از آن بر همه ی احبا لازم است مقایسه می کنیم:
«ماده اول. عضویت در جامعه بهایی:
جامعه بهایی مرکب از افرادی است که بیت العدل اعظم آنان را واجد شرایط لازمه ایمان و عمل بموجب شریعت بهایی شناخته باشد. »
ترجمه قانون اساسی بیت العدل اعظم شامل بیان نامه و نظامنامه
بنابراین مرجع تشخیص شرایط لازم برای ایمان و عمل افراد با بیت العدل است.
طبق این باور، بهاییت باور شخصی نیست بلکه بهاییت یک باور سازمانی و تشکیلاتی است که سازمانش یعنی بیت العدل در اسراییل است. اگر شخصی در این سازمان عضو باشد دیندار محسوب می شود در غیر این صورت دیندار به حساب نمی آید.
بنابراین محور تایید بهایی بودن افراد سازمان است در صورتی که بهاییان با فریب و خدعه می گویند که شخصی است.
نتیجه آن که بهاییت یک باور تشکیلاتی است نه شخصی. برای این که افراد بهایی شوند باید سازمان بیت العدل آن ها را بپذیرد و در سازمان عضو کند.
سوال اینجاست که آیا این تفاوت در ادعا و باور، مصداق فریب و قول حافظ نیست:
دور است سرِ آب از این بادیه هشدار
تا غول بیابان نفریبد به سرابت
آیا جز این نیست که این ادعا فقط برای جذب افراد به سمت این آیین است؟!
باید مراقب این گروه بود که عقاید خود را به صورت سراب مطرح می کنند در حالی که دریغ از قطره ای آب گوارا.