نگاهی خلاصه به قلم خانم آلیسون مارشال نویسنده مطرود بهایی

نگاهی خلاصه به قلم خانم آلیسون مارشال نویسنده مطرود بهایی در مورد کتاب « ام الفساد » نوشته خانم زهره داوودی فرزند دکتر علیمراد داوودی مبلغ ، استاد فلسفه و نویسنده معروف و عضو آخرین محفل ملی بهاییان ایران

https://alisonelizabethmarshall.com/book-review-mother-of-all-evil-by-zohreh-davoudi/
Mother of all Evil
ام الفساد

Book review:
Mother of all Evil, by Zohreh Davoudi Posted on July 8, 2022 by Alison Marshall If you were browsing on Amazon and came across this book, you would find that it does not have a description. By looking ‘inside’ the book, you find a blurb on the back cover, which simply reads: “Mother of all Evil is an intimate account of an Iranian girl growing up in Tehran during the moral fifties, the tumultuous sixties, and the greedy seventies, against a backdrop of history that has never been told before.” You are left wondering what the book is really about.

اگر در آمازون www.amazon.com مرور می کردید و با این کتاب برخورد کردید، متوجه می شوید که شرحی ندارد. با نگاه کردن به “داخل” در پشت جلد کتاب، یک نوشته می‌بینید که به سادگی ‌خوانده میشود: «ام الفساد، روایتی صمیمی از یک دختر ایرانی است که در تهران در دهه پنجاه اخلاقی، دهه شصتی پرفراز و نشیب و پراشتیاق دهه هفتاد، بزرگ شده است در برابر پس زمینه ای از تاریخ که قبل ازاین هرگز گفته نشده است.” شما در این حیرت می‌مانید که این کتاب واقعاً در مورد چیست.

It has no introduction, and so, without any context apart from the blurb, the narrative begins in the first person voice of a child: “I sat on the warm stairs and waited.” In short, a reader has to be determined to get this far. I was determined, for I had found out by word of mouth that this book was written by a Baha’i, about her upbringing in a Baha’i family in Iran, and that she is in fact the daughter of Dr Ali Morad Davoudi, the well-known and revered Baha’i philosopher, who was abducted by Muslim fundamentalists in 1979, shortly after the revolution, and never returned. The book was published in 2014

کتاب مقدمه ندارد، و به همین ترتیب، بدون هیچ زمینه‌ای، روایت از قول اول شخص کودک شروع می شود: «روی پله ها ی گرم نشستم ومنتظر ماندم.» به طور خلاصه، یک خواننده باید مصمم باشد تا این را دریافت کند. من مصمم بودم، چون دهان به دهان متوجه شده بودم که این کتاب توسط یک بهایی، درباره تربیت او در خانواده ای بهایی در ایران نوشته شده است و اینکه او در واقع دختر دکتر علی مراد داودی است. فیلسوف معروف و ارجمند بهایی که توسط اصولگرایان مسلمان در سال ۱۹۷۹، اندکی پس از انقلاب، ربوده شد و هرگز برنگشت. این کتاب در سال ۲۰۱۴ منتشر شد.

I had some warning as to the nature of Zohreh’s story, but I was not prepared for what I found. The book is harrowing and extraordinary at the same time. It quickly became clear why the book’s description was missing and why the blurb was a collection of generalisations. It was because the book hides the secrets of family and societal abuse. Not to put too fine a point on it, Zohreh’s father was violent, autocratic and narcissistic. I was absolutely horrified by Zohreh’s accounts of the beatings she and her sister received from her father, as he wielded the infamous leather belt or wire coat hanger. The story is told in a close first-person narrative, in which Zohreh skillfully pulls the reader into her intimate direct experience of the world. Her world is colourful, playful, kaleidoscopic, radiant, verdant, cheeky, naughty. When she uses this language to describe the landscape and people of her family’s village in Azerbaijan, she creates a world of enchantment:
“The noise of the wind in the apple trees was absorbed by our thoughts like a sponge. Our bodies smelled of the sweet fields paradise on earth. I sat on the veranda by Aghja’s feet, stared into space and was drawn into the calm silence around her while she sewed our sheet… Aghja made perfect stitches–like a sewing machine. She was tidy and methodical. Her life smelled of hot bread, integrity and duty.” (p9) “The noise of the wind in the apple trees was absorbed by our thoughts like a sponge. Our bodies smelled of the sweet fields paradise on earth. I sat on the veranda by Aghja’s feet, stared into space and was drawn into the calm silence around her while she sewed our sheet… Aghja made perfect stitches–like a sewing machine. She was tidy and methodical. Her life smelled of hot bread, integrity and duty.” (p9) But when the same language is used to describe the beatings, the result is devastating.

در مورد ماهیت داستان زهره هشدارهایی داشتم، اما انتظار چیزی را که یافتم نداشتم. کتاب دلخراش و در عین حال خارق العاده است. به سرعت مشخص شد که چرا شرح کتاب از دست رفته است و چرا توضیح پشت جلد مجموعه ای از کلیات است. این به این دلیل بود که کتاب اسرار سوء استفاده خانوادگی و اجتماعی را در خود دارد. پدر زهره بسیار خشن، خودکامه و خودشیفته بود. من از روایت های زهره از ضرب و شتم هایی که او و خواهرش از پدرش دریافت کردند، در حالی که کمربند چرمی بدنام یا رخت آویز سیمی را در دست داشت، کاملاً وحشت کردم. داستان در روایتی نزدیک به اول شخص روایت می شود که در آن زهره با مهارت خواننده را به تجربه مستقیم خود از جهان می کشاند. دنیای او رنگارنگ، بازیگوش، درخشان، سرسبز، گستاخ و شیطون است. وقتی او از این زبان برای توصیف مناظر و مردم روستای خانواده‌اش در آذربایجان استفاده می‌کند، دنیایی از افسون ایجاد می‌کند:
«صدای باد در درختان سیب مانند اسفنجی جذب افکار ما شد. بدن ما بوی مزارع شیرین بهشت روی زمین را می داد. روی ایوان کنار پای آغجا نشستم، به فضا خیره شدم و در حالی که ملحفه ما را می دوخت، به سکوت آرام اطرافش کشیده شدم… آغجا بخیه های عالی می زد، مثل چرخ خیاطی. او مرتب و روشمند بود. زندگی او بوی نان داغ، صداقت و وظیفه می داد.» (ص۹) اما وقتی از همین زبان برای توصیف ضرب و شتم استفاده می شود، نتیجه ویرانگر است.

The following is the first beating scene Zohreh portrays. Because the narrative gives no dates, it is not clear exactly her age at this point, but she must have been under 10. The ‘reason’ for the beating is that she played with some playing cards, which her father associated with gambling. The intimacy of the narrative takes the reader into Zohreh’s inner world and strikes at you every moment of her terror. “In the living room, he threw me down and pulled out his belt. I let out a shriek. A belt! Oh, Blessed Beauty! I desperately tried to cover my legs with my dress. The first blow came. It burned. I felt my skin rising. ‘One. Two. Three. Four.’ Another blow, ‘Ah, One. Two. Three. Four.’ … I counted the marks on the wall. The flowers on the carpet shone brilliant red and three-dimensional. I counted them. I got dizzy with their depth. I closed my eyelids. My thoughts flashed in darkness with extraordinary speed. The sting of the belt was the fire zone. ‘I must pass the fire zone.’” (pp36-37) And that is not the worst of it. Her father threatens to cut off her hand, ordering a servant, a young boy, to get a knife from the kitchen. The boy stays, and he and Zohreh beg him not to do it, and the father relents.

تصویر زیر اولین صحنه ضرب و شتم زهره است.
از آنجایی که در روایت تاریخ مشخصی وجود ندارد، دقیقاً سن او در این مرحله مشخص نیست، اما او باید کمتر از ۱۰ سال داشته باشد. «دلیل» ضرب و شتم این است که او با برخی ورق‌های بازی بازی می‌کرد که پدرش آن‌ها را با قمار مرتبط می‌کرد. صمیمیت روایت، خواننده را به دنیای درونی زهره می برد و هر لحظه وحشت او را به تو ضربه می زند. «در اتاق نشیمن، او مرا زمین انداخت و کمربندش را بیرون کشید. فریاد کشیدم کمربند! آه، جمال مبارک! ناامیدانه سعی کردم با لباسم پاهایم را بپوشانم. اولین ضربه وارد شد. سوخت. احساس کردم پوستم بلند شد. “یک. دو سه. چهار. ضربه ای دیگر، «آه، یک. دو سه. چهار.» … علامت های روی دیوار را شمردم. گل های روی فرش به رنگ قرمز درخشان و سه بعدی می درخشیدند. آنها را شمردم. در عمق‌شان گیج شدم. پلک هایم را بستم. افکارم در تاریکی با سرعتی خارق العاده برق زد. نیش کمربند منطقه آتش بود. «من باید از منطقه آتش بگذرم.» (ص ۳۶-۳۷) و این بدترین آن نیست. پدرش دست او را به قطع کردن تهدید می کند و به پسر جوان خدمتکار، دستور می دهد که از آشپزخانه چاقو بیاورد. پسر می ماند و او و زهره التماس می کنند که این کار را نکند و پدر منصرف می شود و دست نگه میدارد.

After this episode, Zohreh is beaten regularly all her life, but she does not take the reader into these sessions, except when the beatings, or other abuse, are the outcomes of significant events for her and her sister. The title of the book is one of the names her father calls her during one of these violent attacks. The abuse at home is reinforced by the abuse of society. For example, I was appalled to learn of the open and relentless sexual abuse that women endured while walking in the street. Men, singly or in groups, walking behind Zohreh, or overtaking her, or seeing her nearby meant a possible attack. They would reach out and grab her breasts, buttocks and pretty much anywhere they could. And this would be accompanied by lecherous, insulting misogynistic speech. At one point, a group of girls from Zohreh’s school give a performance in a large stadium at a celebration for the Shah.

بعد از این قسمت، زهره در تمام عمرش مرتباً کتک می خورد، اما خواننده را وارد این جلسات نمی کند، مگر در مواردی که ضرب و شتم یا سایر بدرفتاری ها، پیامد حوادث مهمی برای او و خواهرش باشد. عنوان کتاب یکی از نام هایی است که پدرش در یکی از این حملات خشونت آمیز او را صدا می کند. سوء استفاده در خانه با سوء استفاده از جامعه تقویت می شود. به عنوان مثال، از آگاهی از آزار جنسی آشکار و بی امان که زنان هنگام راه رفتن در خیابان متحمل می شدند، وحشت زده شدم. مردها به تنهایی یا دسته جمعی پشت سر زهره راه می رفتند یا از او سبقت می گرفتند یا او را در نزدیکی می دیدند که به معنای حمله احتمالی بود. آنها دست دراز می کردند و سینه ها، باسن و تقریباً هرجای او را که می توانستند می گرفتند. و این با متلک های زن ستیز توهین آمیز و شهوت آمیز همراه میبود. در یک مورد، گروهی از دختران مدرسه زهره در یک استادیوم بزرگ در جشن شاه اجرا می کنند.

After the performance, the girls had to walk to their places to sit down, but this had to be done in the dark because of the fireworks. Groups of men were ready and waiting. As the girls walked by them, the men jumped on them and tore at their dresses and, in one case, rendered a girl almost naked. The terror the father inflicts on the family creates the backdrop to the family’s entire existence. He sees his ‘discipline’ as the way to create good Baha’is, but the way things turn out proves him wrong. As the story into adulthood unfolds, the trauma stored up from the abuse builds into explosive outcomes that shame the father irretrievably. Zohreh has her “running away episode”, where she elopes with a Muslim man. In this way, she does the unthinkable for Iranian and Baha’i society, but it is clear that she does it simply to get away. She cannot face returning home to the cruelty. Unfortunately, the Muslim man is a spoiled, rich guy who quickly tires of her, and divorces her. Then Zohreh’s father does one thing that impressed me, he takes Zohreh back, despite having determined to shun her, and tries to integrate her into the Baha’i community again, taking her to a meeting at which he gave a speech. He uses his significant influence to shore up her reputation. It does seem, at this point, that the father has had possible qualms about his behaviour.

پس از اجرا، دختران مجبور بودند برای نشستن به سمت مکان خود حرکت کنند، اما به دلیل آتش بازی این کار باید در تاریکی انجام می شد. گروهی از مردان آماده و منتظر بودند. هنگامی که دختران از کنار آنها عبور می کردند، مردان روی آنها پریدند و لباس های آنها را پاره کردند و در یک مورد، دختری را تقریباً برهنه کردند. وحشتی که پدر بر خانواده تحمیل می کند، زمینه ای برای کل وجود خانواده ایجاد می کند. او «انضباط» خود را راهی برای ایجاد بهاییان خوب می‌داند، اما نحوه پیش‌روی اوضاع نشان می‌دهد که او اشتباه می‌کند. همانطور که داستان در بزرگسالی پیش می‌رود، آسیب‌های ناشی از آزار به نتایج انفجاری تبدیل می‌شود که پدر را به‌طور جبران‌ناپذیری شرمنده می‌کند. زهره “قسمت فرار” خود را دارد، جایی که با یک مرد مسلمان فرار می کند. به این ترتیب او کارهای غیرقابل تصور را برای جامعه ایرانی و بهایی انجام می دهد، اما واضح است که او این کار را صرفاً برای فرار انجام می دهد. او نمی تواند با ظلم به خانه بازگردد. متأسفانه، این مرد مسلمان یک مرد لوس و ثروتمند است که به سرعت او را خسته می کند و او را طلاق می دهد. سپس پدر زهره کاری انجام می دهد که مرا تحت تأثیر قرار داد، او زهره را با وجود اینکه مصمم بود از او دوری کند، پس می گیرد و دوباره سعی می کند او را در جامعه بهایی ادغام کند و او را به جلسه ای می برد که در آن سخنرانی می کرد. او از نفوذ قابل توجه خود برای تقویت شهرت او استفاده می کند. در این مرحله به نظر می رسد که پدر در مورد رفتار خود تردیدهای احتمالی داشته است.

However, he laments to Baha’u’llah about how tragically things have turned out for him. The final significant event in Zohreh’s life, prior to her permanent move to the US, is her marriage to a government minister. He is a billionaire. Zohreh is, by all accounts, extraordinarily beautiful and the minister is captivated by her. He pursues her for two years, regularly sending very expensive gifts to her home, before Zohreh finally relents under her mother’s constant nagging. The wedding is lavish beyond the far reaches of extravagant. Zohreh and the minister have climb a ladder to get to the top of the cake to cut it! An undertaking that no alcohol would be served is surreptitiously undermined as guests were acquiring alcohol off-venue and reappearing drunk. The father, upon realising this, demands the bar be closed or he would call off the reception. Afterwards, assembly members congratulate themselves that such a great wedding had been carried off without alcohol being served.
The minister was well aware that Zohreh disliked him and agreed not to insist on his marital ‘rights’ until she was ready. But the wedding night turns out to be another, appalling abuse scene. Zohreh lives the high life for some time, travelling overseas, driving flash cars, and doing as she pleases. But she eventually tires of it, divorces the minister, and travels with her sister to the US. Soon after, the revolution overtakes Iran, and Zohreh’s father is abducted and, presumably, murdered.

با این حال، او به بهاءالله از این که چه فاجعه‌باری برای او رخ داده است، ابراز تاسف می‌کند. آخرین رویداد مهم زندگی زهره، قبل از مهاجرت دائمی او به آمریکا، ازدواج او با یک وزیر دولت است. او یک میلیاردر است. زهره به هر حال فوق العاده زیباست و وزیر اسیر او شده است. او به مدت دو سال او را تعقیب می‌کند و مرتباً هدایای بسیار گران‌قیمتی به خانه‌اش می‌فرستد، تا اینکه زهره در نهایت تسلیم نق زدن های دائمی مادرش می‌شود. عروسی مجلل فراتر از ولخرجی است. زهره و وزیر از نردبانی بالا می روند تا به بالای کیک برسند! تعهدی مبنی بر اینکه هیچ الکلی سرو نمی‌شود به‌طور مخفیانه تضعیف می‌شود زیرا مهمانان خارج از محل برگزاری مشروب می‌گرفتند و دوباره مست ظاهر می‌شدند. پدر با فهمیدن این موضوع تقاضا می کند که بار بسته شود وگرنه پذیرایی را لغو می کند. پس از آن، اعضای محفل به خود تبریک می گویند که چنین عروسی بزرگی بدون سرو الکل برگزار شد. وزیر به خوبی می‌دانست که زهره از او متنفر است و پذیرفت تا زمانی که زهره آماده نشده، بر «حقوق» زناشویی خود پافشاری نکند. اما شب عروسی صحنه بدرفتاری وحشتناک دیگری است. زهره مدتی زندگی پرباری دارد، سفرهای خارج از کشور، رانندگی با ماشین های پر زرق و برق و هر کاری که می خواهد انجام می دهد. اما او در نهایت از آن خسته می شود، از وزیر طلاق می گیرد و با خواهرش به ایالات متحده مهاجرت می کند. اندکی بعد، انقلاب ایران را فرا می گیرد و پدر زهره ربوده می شود و احتمالاً به قتل می رسد.